W tym roku obchodzimy 130. rocznicę śmierci ks. Konstantego Damrota – człowieka, którego wartości i ideały wciąż są inspiracją. Z tego powodu Szkoła Podstawowa nr 18 wspominała 29 października swojego patrona.
Święto patrona Szkoły Podstawowej nr 18 - ks. Konstantego Damrota
Szkoła Podstawowa nr 18 w Rudzie Śląskiej – Kochłowicach obchodziła w środę święto swojego patrona – księdza Konstantego Damrota. W tym ważnym dla społeczności szkolnej dniu nie zabrakło wspomnień dotyczących patrona - wybitnego nauczyciela, poety i patrioty, który całym swoim życiem dawał świadectwo umiłowania Boga, Ojczyzny i drugiego człowieka. Uroczystość była także dobrą okazją do złożenia gratulacji, życzeń oraz zaprezentowania wielu artystycznych talentów przez uczniów i nauczycieli.
W uroczystości udział wzięli goście – posłanka Urszula Koszutska oraz poseł Marek Wesoły, Prezydent Miasta Ruda Śląska - Michał Pierończyk, Przewodniczący Rady Miasta Ruda Śląska - Arkadiusz Pilarz, ks. prałat Jerzy Lisczyk były proboszcz Parafii Trójcy Przenajświętszej w Kochłowicach i wieloletni nauczyciel religii w SP 18, ks. Cezariusz Wala - proboszcz Parafii Trójcy Przenajświętszej w Kochłowicach, oraz Prezes Fundacji Aktywni My - Katarzyna Kinder.
- Ksiądz Konstanty Damrot całym swoim życiem dawał świadectwo umiłowania Boga, Ojczyzny i drugiego człowieka. Mam nadzieję, że wartości, które reprezentował, takie jak: prawda, odpowiedzialność, szacunek i praca, będą dla społeczności SP 18 nieustającym źródłem inspiracji i towarzyszyć będą codziennemu życiu szkoły. Dziękuję wszystkim nauczycielom i pracownikom za ogromny trud i serce wkładane w wychowanie młodego pokolenia. Uczniom życzę, by z dumą wspominali imię swojego patrona, rozwijali talenty i odważnie sięgali po marzenia. Niech ten szczególny dzień będzie czasem wspólnoty, radości i refleksji nad tym, jak wiele możemy razem zdziałać! - mówił prezydent Rudy Śląskiej, Michał Pierończyk.
W tym wyjątkowym dniu nie zabrakło wzruszających momentów, pięknych występów naszych uczniów i nauczycieli, śpiewów, tańców i Damrotowego Pokazu Mody! Aby uczcić postać ks. Konstantego Damrota, złożono kwiaty i zapalono znicz pod portretem księdza w holu szkoły, a na zakończenie tego wyjątkowego dnia – zakopano kapsułę czasu, aby przyszłe pokolenia mogły poznać szkolną historię.
Konstanty Damrot
Urodził się w wielodzietnej rodzinie chłopskiej w Lublińcu jako syn Konstantego oraz Karoliny. O jego edukację zadbał krewny, ks. Juliusz Juttner, który umieścił go w sierocińcu przy katolickim seminarium nauczycielskim w Paradyżu (obecna nazwa tej miejscowości: Gościkowo). Damrot zdał maturę w 1862 roku w gimnazjum w Opolu. Następnie studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W czasie studiów był aktywnym członkiem Towarzystwa Literacko-Słowiańskiego oraz Koła Górnoślązaków, które przekształcił w Towarzystwo Polskich Górnoślązaków. W 1864 roku przeniósł się na Wydział Teologiczny, lecz wkrótce został wcielony do wojska i wziął udział w wojnie duńsko-pruskiej.
W 1867 roku otrzymał święcenia kapłańskie i objął wikariat w Opolu. W 1870 roku przeniósł się do Kościerzyny na Pomorzu, gdzie przez 13 lat pełnił funkcję dyrektora Katolickiego Seminarium Nauczycielskiego. W 1884 roku powrócił na Górny Śląsk i pracował na stanowisku dyrektora Seminarium Nauczycielskiego w Opolu. Był czynnym członkiem Związku Opolskiej Inteligencji Philomatia.
Konstanty Damrot był wybitnym polskim poetą. Publikował swoje dzieła pod pseudonimem Czesław Lubiński, dzięki czemu uniknął prześladowań ze strony władz pruskich. Książka "Szkice z ziemi i historii Prus Królewskich" wydana w Gdańsku w roku 1886 wzbudziła niepokój władz, które nie mogąc zidentyfikować autora, osadziły w więzieniu wydawcę "za wyszydzanie kościoła protestanckiego, obrazę rejencji oraz podsycanie nienawiści plemiennej", oraz skonfiskowały cały nakład książki.
Poezje Damrota ukazywały się w kalendarzach oraz czasopismach, m.in. w "Chacie", "Dzienniku Chicagoskim" i "Pielgrzymie". Był autorem popularnej pieśni patriotycznej "Długo nasz Śląsk ukochany..." śpiewanej na melodię polskiego hymnu narodowego oraz antybismarckowskiej fraszki "Przemoc i prawo".
W związku z rozwijająca się chorobą, w 1891 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał u bonifratrów w Pilchowicach. Zmarł w Pilchowicach 5 marca 1895 i został pochowany na cmentarzu klasztornym. Jego grób w okresie walki o przyłączenie Śląska do Polski stał się miejscem peregrynacji Górnoślązaków.
